Η αγάπη βρίσκει πάντα τρόπο: «Λίλο & Στιτς» (2025), για όσους δεν ένιωσαν ποτέ ότι ανήκουν

Ακρόαση άρθρου......

«Ohana σημαίνει οικογένεια. Και η οικογένεια σημαίνει ότι κανείς δεν μένει πίσω.»

Η νέα live-action ταινία «Λίλο και Στιτς» (Lilo & Stitch, 2025) της Disney έρχεται να μας θυμίσει, με συγκινητικό και ουσιαστικό τρόπο, ότι η οικογένεια δεν είναι μόνο αυτοί που μας συνδέει το αίμα αλλά εκείνοι που μας αγαπούν, μας αντέχουν και μας αποδέχονται όπως ακριβώς είμαστε.

Μέσα από την ιστορία της μικρής Λίλο και του εξωγήινου πλάσματος Στιτς, ξετυλίγεται μια αφήγηση που μιλά για απώλεια, απομόνωση, κοινωνική αδικία αλλά και για την ελπίδα που γεννιέται όταν δύο μοναχικά πλάσματα βρίσκουν το ένα το άλλο και δημιουργούν ένα «σπιτικό».

Ο Στιτς ξεκίνησε ως πείραμα, όμως μέσα από την αγάπη της Λίλο έγινε κάτι παραπάνω: μέλος μιας οικογένειας. Το ίδιο συμβαίνει και στη ζωή. Μπορεί ένα κατοικίδιο, ένας φίλος, ένας δάσκαλος ή ακόμα κι ένα αγαπημένο αντικείμενο να γεμίσει ένα συναισθηματικό κενό και να προσφέρει ασφάλεια και στοργή.

Η ταινία εστιάζει με ευαισθησία και αυθεντικότητα στην κουλτούρα της Χαβάης, δίνοντας φωνή σε κοινότητες που συχνά παραμένουν στο περιθώριο. Η Λίλο λειτουργεί ως ο καθρέφτης για όλα τα παιδιά που νιώθουν παραγκωνισμένα από το σύνολο. Είναι συναισθηματική με έντονη φαντασία και διαφορετικές ανάγκες. Τα άλλα παιδιά της ηλικίας της αντί να την καταλάβουν, την σπρώχνουν πιο μακριά. Κι αυτό δείχνει πόσο εύκολα η κοινωνία απομονώνει ότι ξεφεύγει από τον μέσο όρο ή από το «κανονικό». Είναι σκληρό γιατί τα παιδιά δεν έχουν ακόμα τα εργαλεία να το αντιμετωπίσουν ή να το εξηγήσουν.

Η ταινία, όμως, χειρίζεται το θέμα με αγάπη. Δείχνει πως η αποδοχή ξεκινάει από μέσα μας αλλά και πόσο σημαντικό είναι να βρούμε έστω ένα πλάσμα, όπως είναι ο Στιτς για τη Λίλο, που μας δέχεται όπως είμαστε. Ο Στιτς, όσο παράξενος κι αν φαίνεται, είναι το τέλειο αντίβαρο. Ένα πλάσμα που γεννήθηκε κυνηγημένο, κάπως «χαλασμένο» και που δείχνει ότι πάντα υπάρχει ελπίδα. Ότι ακόμα και οι πιο χαοτικές καρδιές όπως η δική του, μπορούν να βρουν αγάπη και ηρεμία.

Αυτή είναι η μαγεία της ταινίας: δεν μιλά απλώς για την παραδοσιακή έννοια της οικογένειας, αλλά για τη βαθύτερη. Αυτήν που χτίζεται με πράξεις, με συγχώρεση, με αποδοχή.

Η Λίλο και η Νάνι είναι δύο αδερφές που προσπαθούν να επιβιώσουν μέσα σε ένα σύστημα που τις βλέπει με δυσπιστία. Μέσα σ’ αυτή την αβεβαιότητα, βρίσκουν έναν μικροσκοπικό, απείθαρχο σύμμαχο που θα μεταμορφώσει τη ζωή τους. Όχι επειδή «ταιριάζει» αλλά επειδή τον διάλεξαν. Η αγάπη δεν ψάχνει το τέλειο. Ψάχνει το αληθινό.

Η ταινία μας θυμίζει ότι όλοι κουβαλάμε κάτι «χαλασμένο» μέσα μας (φόβους, τραύματα) μα όταν βρούμε κάποιον να μας αγαπά έτσι όπως είμαστε, χωρίς να προσπαθεί να μας «διορθώσει», τότε μπορούμε να ανθίσουμε όπως ο Στιτς.

Για μένα το μήνυμα της ταινίας είναι πως όλοι είμαστε λίγο «πειράματα» αλλά θέλουμε να ανήκουμε κάπου. Και αξίζουμε να μας αγαπούν γι’ αυτό που είμαστε.

Τελικά, γιατί με συγκίνησε τόσο αυτή η ταινία;

Αυτό που με άγγιξε πιο πολύ στην ιστορία αυτή είναι η συναισθηματική της αλήθεια: δύο πλάσματα –ένα παιδί και ένα «τέρας»– που είναι και τα δύο απόκληρα, βρίσκουν ο ένας στον άλλο κάτι που η κοινωνία αρνείται να τους δώσει: την αίσθηση του ανήκειν.

Και αυτή η σχέση δεν εξιδανικεύεται. Έχει:

• συγκρούσεις,
• αμηχανία,
• θυμό,
• παρεξηγήσεις,

Ακριβώς όπως όλες οι ανθρώπινες σχέσεις. Κι όμως, στο τέλος, είναι αυτή η σύγκρουση που γεννά την αγάπη. Με συγκινεί, επίσης, ότι η ταινία τολμά να μιλήσει για σπασμένες οικογένειες, για αδέρφια που μεγαλώνουν χωρίς γονείς, για την απώλεια, τη μοναξιά, για κοινωνικές υπηρεσίες που καραδοκούν και για παιδιά που δεν ταιριάζουν στα «κουτάκια» των συνομηλίκων τους.

Δεν είναι πολλές οι παιδικές παραγωγές που καταπιάνονται με τέτοια θέματα, χωρίς να τα απλοποιούν ή να τα ωραιοποιούν.

Ένα απ’ τα πιο δυνατά μηνύματα για μένα, είναι πως το «χαλασμένο» δεν σημαίνει απαραίτητα και «ανάξιο». Ίσως γιατί όλοι έχουμε υπάρξει κάποτε λίγο «Λίλο» – παρεξηγημένοι, διαφορετικοί, λίγο μόνοι. Ίσως γιατί όλοι κρύβουμε μέσα μας κάτι από τον Στιτς, ένα κομμάτι που μοιάζει απείθαρχο, άγριο ή «χαλασμένο».

Ο Στιτς ξεκινά ως σύμβολο του χάους και της καταστροφής αλλά μέσα από τη σχέση του με τη Λίλο μεταμορφώνεται. Όχι επειδή διορθώθηκε αλλά επειδή κάποιος τον αγάπησε όπως ήταν.

Τέλος, με συγκίνησε αυτή η ταινία γιατί, βαθιά μέσα μας, όλοι αναζητούμε αυτό το μαγικό «οχάνα», τη δική μας εκδοχή οικογένειας, που δεν βασίζεται στο τέλειο, αλλά στο αληθινό. Μια οικογένεια που δίνει το συναίσθημα του να «χωθείς» κι εκεί να αφεθείς να νιώσεις την ασφάλεια.

Ένας εσωτερικός τόπος-βάση απ’ όπου παίρνεις ώθηση να μπορείς να «εξερευνείς» αλλά πάντα να μπορείς να επιστρέφεις για δύναμη. Η Λίλο και ο Στιτς δεν είναι απλώς μια παιδική ταινία.

Είναι μια υπενθύμιση ότι εκεί που νιώθουμε πιο μόνοι, μπορεί να φυτρώσει η πιο δυνατή αγάπη. Και αυτό, προσωπικά, το βρίσκω πιο μαγικό από οτιδήποτε άλλο στον κόσμο.

Δείτε το trailer της ταινίας:

Συγγραφή - Επιμέλεια Άρθρου

Βιολέττα-Ειρήνη Κουτσομπού - Σύμβουλος Ψ.Υγείας

Βιολέττα-Ειρήνη Κουτσομπού: έχει επιβεβαιωθεί από το Psychology

Οι πληροφορίες που αναφέρονται στον επαγγελματικό κατάλογο ειδικών παρέχονται από τους ίδιους τους ειδικούς, κατά την εγγραφή τους στο σύστημα. Όταν βλέπετε την ένδειξη «έχει επιβεβαιωθεί από το Psychology”, σημαίνει ότι το Psychology έχει ελέγξει, με email, τηλεφωνικά ή/και με λήψη των σχετικών εγγράφων, τα ακόλουθα στοιχεία:

• Ότι ο ειδικός είναι υπαρκτό πρόσωπο.
• Ότι τα πτυχία οι τίτλοι και οι εξειδικεύσεις που αναφέρει είναι αληθινά.
• Ότι οι πληροφορίες που αναφέρει ισχύουν.

BA, MA, MSc, Εκπαιδευτικός, Σύμβουλος-Ψυχοεκπαιδεύτρια, Βιβλιοκριτικός

-

Δείτε όλα τα άρθρα Σελίδα ειδικού