Πώς τα παιδιά λοιπόν κάνουν φίλους; Τα νεογέννητα μωρά γεννιούνται έτοιμα να κοινωνικοποιηθούν. Σε όλη την εξελικτική ιστορία μας, η ικανότητα να συνάπτει κανείς φιλικούς δεσμούς υπήρξε μια κρίσιμη ικανότητα επιβίωσης.

Οι γονείς παίζουν σημαντικό ρόλο στο να μάθουν τα παιδιά τους πώς να κάνουν φίλους.

Κυρίως οι γονείς με ρωτάνε συχνά στο γραφείο: «Πώς να συμπεριφερθώ στο παιδί μου για να μπορέσω να το βοηθήσω;».
Η απάντηση είναι: Να θέλεις το παιδί σου! Γιατί αν το θες, θα του το δείχνεις. Κι αν του το δείχνεις, εκείνο θα το ξέρει.
Θα χει τον αέρα της αυταξίας του σημαντικού, την γεύση και την δύναμη του -από τον πιο σημαντικό της ζωής του- επιθυμητού.

Το γεγονός και μόνο ότι διαβάζετε αυτό το άρθρο σημαίνει πως θέλετε να γίνετε όσο καλύτερος γονιός μπορείτε. Εμπόδιο σε αυτή την επιθυμία στέκεται η αυτοκριτική μας αλλά και η κριτική στάση που κρατάμε προς τους άλλους. Εδώ θα ασχοληθώ με το κομμάτι της αυτοκριτικής και το πώς κρίνουμε τους εαυτούς μας ως γονείς.

Ο όρος αυτοεκτίμηση είναι ζωτικής σημασίας για κάθε άνθρωπο, καθώς συντελεί στην εξασφάλιση της ψυχικής μας ισορροπίας.
Η ιδέα που έχουμε για τον εαυτό μας διαμορφώνει τα ενδιαφέροντα, τις προσπάθειες και τις κινήσεις μας. Συνεπώς, η στάση μας απέναντι στους άλλους ανθρώπους καθορίζεται από την ιδέα που έχουμε για τον εαυτό μας.

Η συναισθηματική ανάπτυξη των παιδιών είναι ένα βαρύ και δύσκολο στοίχημα για τους γονείς. Μέσα σε μια δυσβάσταχτη και γεμάτη απαιτήσεις καθημερινότητα, οι γονείς καλούνται να πειθαρχήσουν και να μεταδώσουν διάφορες αξίες στα παιδιά τους. Αυτό συνήθως τους καταβάλλει, δημιουργώντας αισθήματα ανεπάρκειας αποκαλώντας τους εαυτούς τους ως «κακούς γονείς».

Η πρώτη μέρα στο σχολείο μπορεί να είναι σκληρή, τόσο για τα παιδιά όσο και για τους γονείς αλλά με λίγη προετοιμασία της νέας κατάστασης μπορεί να γίνει εύκολη υπόθεση.
Το να εφοδιάσετε τα παιδιά σας με τις απαραίτητες πρακτικές δεξιότητες που απαιτούνται πριν την έναρξη της σχολικής ζωής είναι το κλειδί της επιτυχίας.

Οι περισσότεροι επίδοξοι γονείς έχουν αναρωτηθεί σχετικά με τον αν θα μπορούσαν να σταθούν αντάξιοι του γονεικού ρόλου. Η φράση «Αν θέλουμε κάτι να αλλάξει σε ένα παιδί, πρέπει πρώτα να εξετάσουμε και να βεβαιωθούμε ότι δεν είναι κάτι σ’ εμάς που θα έπρεπε να αλλάξει», πιθανόν να απαντά ένα σκέλος αυτής της ερώτησης.

Στερεότυπα και προκαταλήψεις εκδηλώνονται ακόμη και σήμερα σε ό,τι αφορά τη σεξουαλικότητα στον αυτισμό και την νοητική αναπηρία. Παρ΄ όλα αυτά, επιστήμονες του κλάδου επισημαίνουν ότι η σεξουαλικότητα εφήβων στο φάσμα του αυτισμού είναι σχεδόν ίδια με εκείνη των νευροτυπικών εφήβων.

Η δυσλειτουργία στις οικογένειες μπορεί να έχει πολλές μορφές και να ποικίλει σε ένταση και συχνότητα.

Η ανατροφή ενός παιδιού είναι πολύ σημαντική υπόθεση, στα πλαίσια μιας «υγιούς» οικογένειας, αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο που θα συντελέσει στην ομαλή ανάπτυξη του, βασισμένη σε γερά θεμέλια. Το να διαχειρίζεται κανείς έμψυχο υλικό όπως είναι τα παιδιά μας, δεν είναι εύκολη και απλή υπόθεση.

Μια τέτοια συνθήκη σε οποιοδήποτε σπίτι είναι στενάχωρη και αποκαρδιωτική για τον κάθε γονέα. Το ζήτημα όμως είναι να βρεθεί ο κατάλληλος τρόπος δράσης μέσα στην οικογένεια, ώστε το νεαρό αυτό πλάσμα να βοηθηθεί και όχι να βυθιστεί περισσότερο. 

Η φράση «Άνθρωποι είμαστε και λάθη κάνουμε» έχει απόλυτη εφαρμογή στην περίπτωση των γονέων! Ο ρόλος του γονέα είναι πολύπλευρος, είναι 24ωρος και είναι δια βίου. Ως εκ τούτου, κανένας γονέας δε μπορεί να είναι αλάνθαστος!

Πόσες φορές έχουμε ακούσει ανθρώπους που βίωσαν ως παιδιά έντονη αυστηρότητα από τους γονείς τους, ακούγοντας πιο συχνά το ΟΧΙ και το ΜΗ και μια σκανταλιά τους οδηγούσε γρήγορα σε τιμωρία, να λένε τώρα πως οι ίδιοι στην οικογένεια τους θα κάνουν το ακριβώς αντίθετο; Θα είναι, δηλαδή, υπερβολικά χαλαροί για να νιώθουν τα παιδιά ελεύθερα και όχι καταπιεσμένα.

Παρατηρείτε συνεχώς τον εαυτό σας να ανησυχεί υπερβολικά για τα παιδιά σας; Μήπως περνάνε από τη σκέψη σας οι παρακάτω ερωτήσεις:
"Τα παιδιά μου προοδεύουν κατάλληλα ακαδημαϊκά και κοινωνικά;"
"Θα είναι σε θέση τα παιδιά μου να αποκατασταθούν επαγγελματικά στο μέλλον;"
"Μήπως να καθιερώσω πιο αυστηρό ωράριο εξόδου για να βεβαιωθώ πως δεν ξεκίνησαν το κάπνισμα ή τα ναρκωτικά;"

H αδερφική αντιζηλία είναι ένα συχνό και ως ενός σημείου φυσιολογικό φαινόμενο. Ας δούμε τι μπορεί να κάνει ο γονέας ώστε στο σπίτι να καλλιεργηθεί μια κουλτούρα αγάπης. Καταρχάς, τα παιδιά θα μάθουν από τους γονείς τους ότι είναι αδέρφια. Μπορείτε να τους λέτε: «θα είστε πάντα μαζί, παρόλο που ο καθένας είναι διαφορετικά μοναδικός». 

Θέλω να κάνω το καλύτερο για το παιδί μου. Θέλω να είναι ευτυχισμένο, δυνατό, ανεξάρτητο, ισορροπημένο. Θέλω να έχει αυτοπεποίθηση, να θέτει στόχους και να τους κατακτά, να είναι κοινωνικά καλλιεργημένο, να αγαπά τον εαυτό του, να δρα με ελευθερία και σεβασμό προς το ίδιο και τους συνανθρώπους του. Θέλω, θέλω, θέλω…

Θα πρέπει να έχετε ακούσει τον όρο «ποιοτικός χρόνος», ο οποίος χρησιμοποιείται ως ένας τρόπος εφησυχασμού των γονιών ότι τάχα δεν παίζει ρόλο η ποσότητα του χρόνου που περνάτε με το παιδί σας, αλλά το τι κάνετε όταν είστε μαζί.

Το άγχος λόγω της επιστροφής στο σχολείο είναι αρκετά συχνό. Το μεγάλο διάστημα στο οποίο τα παιδιά δεν έχουν μια ρουτίνα ή ένα πρόγραμμα λόγω των καλοκαιρινών διακοπών, μπορεί να προκαλέσει μεγάλο άγχος στη σκέψη ότι θα ξεκινήσει ξανά το σχολείο. 

Ο συνδετικός κρίκος, που ενώνει τον στενό οικογενειακό κόσμο με τον μεγάλο και απέραντο κόσμο της ζωής, είναι ο πατέρας. Και όχι μόνο συνδέει, αλλά και προστατεύει τα παιδιά του να διανύσουν χωρίς φόβο το δρόμο που πρέπει, ώσπου να αποκτήσουν τη δύναμη που θα τους επιτρέψει να ανοίξουν μόνα τους πια τα φτερά τους.

Η ανάπτυξη ενός βρέφους συνδέεται στενά με τη σχέση που έχει με τους γονείς του. Το άγχος των γονέων, η συναισθηματική διαταραχή και η ανατροφή με γονείς που κάνουν κατάχρηση ουσιών μπορούν να επηρεάσουν την ποιότητα των γονέων και να αυξήσουν τον κίνδυνο να αναπτύξουν τα παιδιά προβλήματα συμπεριφοράς, ψυχικής και κοινωνικής συμπεριφοράς.