Τι σημαίνει το να νικήσουμε τον εαυτό μας; Απόσπασμα από το βιβλίο Η σχολή των Θεών

Ακρόαση άρθρου......

Ένιωθα ανεπαρκής και ανικανοποίητος. Ο εξωτερικός κόσμος είχε γίνει τεράστιος, έγερνε απειλητικά από πάνω μου. Η «υπνωτική δύναμή του» γινόταν όλο και πιο διαβρωτική και με κατέκλυε ασφυκτικά όσο οι μήνες περνούσαν και η εταιρεία στο Κουβέιτ εξελισσόταν σε όλο και πιο τρανή.

«Διατήρησε την αίσθηση του χιούμορ σου και πάψε να παίρνεις τον εαυτό σου τόσο σοβαρά», με είχε συμβουλεύσει σε πολλές περιπτώσεις ο Dreamer, όταν ήμουν στο χείλος της απόγνωσης και ερχόταν να με σώσει. «Να καταφεύγεις στον αυτοσαρκασμό. Είναι ισχυρό αντίδοτο για κάθε εμμονή και κάθε ταύτιση με τον κόσμο».

Η σημασία της παύσης για την ανακούφιση συναισθημάτων

Διότι, στη γλώσσα του Dreamer, η «ταύτιση» με τον κόσμο αποτελούσε απόδειξη της πτώσης μας σε μια κατάσταση ελλιπούς ελευθερίας, ψυχικής συρρίκνωσης.

«Γίνεσαι αποτέλεσμα και ο κόσμος γίνεται αιτία. Γίνεσαι μικρός και ο κόσμος τεράστιος και σε καταπίνει».

Ο Dreamer μου είχε διδάξει μια ολόκληρη σειρά από τεχνάσματα και στρατηγικές, προκειμένου να προστατεύω τον εαυτό μου από μια τέτοιου είδους ταύτιση και να μη με καταπιεί η ληθαργική χοάνη των γεγονότων που ο κόσμος αποκαλεί «πραγματικότητα».

Κάποτε, μία από αυτές τις μεθόδους ήταν να διακόπτω κάποια στιγμή κάθε δραστηριότητα -επιλέγοντας σκόπιμα εκείνες τις στιγμές που φαινομενικά ήταν οι πιο ακατάλληλες, δηλαδή οι πιο έντονες και οι πιο κρίσιμες. Εντελώς ακίνητος, σε κάποια γωνιά του δωματίου, προσπαθούσα να καταπολεμήσω την πίεση που ο γραμμικός χρόνος ασκούσε στο κάθε τετραγωνικό χιλιοστό της ύπαρξής μου.

Σ' εκείνες τις στιγμές, ένιωθα στο κορμί μου την τυραννία του κόσμου να επιχειρεί και πάλι να με υποτάξει, ρίχνοντάς με για άλλη μια φορά στη δίνη του άγχους και της αγωνίας, χρησιμοποιώντας ως εκβιασμό τη ζημιά που θα μπορούσε να προκληθεί από τα λιγοστά εκείνα δευτερόλεπτα της αποστασιοποίησης, από το μικρό κενό που δημιούργησα στην ακολουθία των μηχανιστικά προκαθορισμένων συμβάντων της ζωής μου.

Όταν έθετα σε εφαρμογή την παραίνεσή Του, η ικανότητά μου να αποστασιοποιούμαι, να παραμένω ανεξάρτητος από τα συμβάντα και να ελέγχω τις εξωτερικές συνθήκες, αυξανόταν αισθητά.

Η ζωή, η δουλειά μου, έχαναν τη συνηθισμένη τους βαρύτητα. Από τη στιγμή που απελευθερωνόμουν από την υπνωτική τους έλξη, μπορούσα πια να ανακαλύψω εκ νέου τη σπουδαιότητα του παιχνιδιού.

Άλλες πάλι φορές, για να υπερασπιστώ τον εαυτό μου, επέλεγα, μεταξύ πολλών τεχνασμάτων, να κάνω γκριμάτσες μπροστά στον καθρέφτη. Παρακολουθώντας τους χλευαστικούς μορφασμούς μου, κατόρθωνα να μη λησμονώ ποτέ τι ακριβώς διακυβευόταν στο παιχνίδι. Και η μάχη ήταν θανάσιμη.

Οι ενσυνείδητες εκείνες προσπάθειές μου μου πρόσφεραν μια δυνατότητα σύνδεσης με τις μεγάλες σχολές της αρχαιότητας. Σαν ήχοι που αντηχούσαν στο διαπασών του χρόνου, οι διδασκαλίες τους συνηχούσαν αρμονικά με κάθε κύτταρο του σώματός μου. Και τις θυμάμαι εκείνες τις στιγμές της διαύγειας, σαν δώρα μιας σπάνιας ευδαιμονίας.

Κατά την περίοδο εκείνη, ο Dreamer εισήγαγε στο λεξιλόγιό μου μια φράση αλησμόνητη: «νικώντας τον εαυτό μας». Θυμάμαι την πρώτη φορά που μου μίλησε σχετικά. Βρισκόμασταν στο ρετιρέ του Le Meridien, καθισμένοι δίπλα στην τεράστια πισίνα στην ταράτσα. Εκείνος φορούσε ένα λευκό λινό κοστούμι, μοκασίνια από δέρμα κροκόδειλου και σκούρα γυαλιά. Κάθε χειρονομία Του, κάθε έκφρασή Του, Τον αναδείκνυαν ως έναν Δυτικό αριστοκράτη, με βαθιά γνώση του αραβικού κόσμου.

Τα κλειδιά της τέχνης της ηγεσίας

Συζητούσαμε, κοιτώντας συγχρόνως πίσω από τα γυαλιά μας τους λυγερόκορμους μιναρέδες, τις βεράντες και τα σκονισμένα κτίρια του Κουβέιτ, που κατέβαιναν ως τα ύδατα του κόλπου, μπλε στο χρώμα του κοβαλτίου όπως οι θόλοι των Υδατόπυργων. Του εκμυστηρευόμουν τις δυσκολίες μου, τόσο εκείνες που είχα αρχικά αντιμετωπίσει, ξεκινώντας την επιχειρηματική προσπάθεια, όσο και εκείνες που συναντούσα στην πορεία.

Τον ρώτησα πώς μπορεί κάποιος να ανακαλύψει τα κλειδιά της τέχνης της ηγεσίας και θέλησα να μάθω τη μαγική φόρμουλα για την αφοβία, την αφθαρσία, τη νίκη, τη δόξα.

Τι να ΜΗΝ περιμένω από την ψυχοθεραπεία μου;
3ωρο Online βιωματικό εργαστήριο του PSYCHOLOGY.GR
Θεματικές Ενότητες: Τι είναι για μένα η ψυχοθεραπεία, τι περιμένω από αυτήν τη διαδικασία; | Τι περιμένω από τον ψυχοθεραπευτή μου; | Ποια είναι τα όριά της ψυχοθεραπείας; | Πώς αντιλαμβάνομαι αν με ωφελεί ή αν τη χρησιμοποιώ ως άλλοθι για να μένω στην ουσία στάσιμος;

«Ένας ηγέτης είναι κυρίως ένας διαχειριστής της ύπαρξης», δήλωσε ο Dreamer. «Ξέρει να αναγνωρίζει και να περιορίζει κάθε αρνητισμό μέσα του. Ξέρει ότι για να νικήσει σ' όλες τις μάχες πρέπει πρώτα να νικήσει τον εαυτό του.»

Πώς νικάμε τον εαυτό μας;

Το να νικήσουμε τον εαυτό μας σημαίνει να μην επιτρέπουμε σε αρνητικά συναισθήματα να μας κυβερνούν και να παίρνουν το πάνω χέρι, σημαίνει τη νίκη μας εναντίον των αυτοκαταστροφικών σκέψεών μας, της τάσης μας προς την υπονόμευση και την αυτοχειρία.

Σημαίνει την υπέρβαση των ορίων μας, τον θρίαμβο επάνω σε κάθε εμπόδιο που έχουν ορθώσει οι ανασφάλειές μας, οι φόβοι μας, η κάθε σκιά της ύπαρξής μας...

«Να νικήσουμε τον εαυτό μας σημαίνει να ξεθάψουμε τη βούληση, βάζοντας πλώρη για ένα ταξίδι νόστου προς την ολότητα. Τίποτε άλλο δεν μπορεί να κάνει κάποιος στη ζωή του!», δήλωσε κατηγορηματικά. Οι δοκιμασίες στις οποίες τον ρίχνει η ζωή, τα εμπόδια και η κάθε δυσκολία που συναντά ένας άνθρωπος στον δρόμο του, όλα αυτά εκπροσωπούν ισάριθμες ευκαιρίες για να κατευνάσει το εριστικό πλήθος που φέρει μέσα του και να το οδηγήσει προς τη συμφιλίωση και την ενιαία ολότητα.

Να νικήσουμε τον εαυτό μας σημαίνει να μην επιτρέπουμε ούτε την ελάχιστη έκφραση αρνητικότητας ούτε τον πιο μικρό εσωτερικό εξευτελισμό ή μορφασμό πόνου.

Το να κινήσεις τον εαυτό σου σημαίνει να μην εξαρτάσαι από τον κόσμο. Σημαίνει να είσαι δημιουργός και κυρίαρχος του εαυτού σου, των υπαρξιακών καταστάσεών σου και, κατά συνέπεια, κυρίαρχος του κόσμου.

Εξάρτηση και ελευθερία

«Έρχεται μια μέρα που το παιδί παύει να παίζει θέατρο. Λησμονεί. Και η μάσκα, που άλλοτε φορούσε σύμφωνα με τη βούλησή του, γίνεται πλέον ένας διαρκής μορφασμός που κυβερνά τυραννικά τη ζωή του», παρατήρησε ο Dreamer.

«Και τότε το παιδί γίνεται πραγματικά εκείνο το ιδιότροπο, υπερευαίσθητο και αδύναμο πλάσμα του ρόλου που άλλοτε υποδυόταν, ένας ευάλωτος ενήλικας που δεν μπορεί παρά να εξαρτάται από κάποιον ή από κάτι, όπως για παράδειγμα μια δουλειά, ένα ναρκωτικό, και έτσι να εκλέγει ο ίδιος για δυνάστη του τον κόσμο ολόκληρο.»

«Το τίμημα της ελευθερίας», είπε σε ανάλαφρο τόνο, αλλά με βλέμμα παγερό σαν ατσάλι, «θα είναι όλες οι μάσκες που φορούσες εδώ και τόσο πολλά χρόνια».

Το παρόν άρθρο αποτελεί αδειοδοτημένο απόσπασμα από το βιβλίο Η Σχολή των Θεών που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διόπτρα.