Έρωτας σε καιρούς άγχους: Σύνδεση ή μηχανική επιβίωση;

Ακρόαση άρθρου......

Ζούμε σε μια εποχή όπου οι ρυθμοί είναι γρήγοροι, οι απαιτήσεις πολλές και το στρες… σχεδόν αυτονόητο. Πολλές φορές η καθημερινότητα φαίνεται να απαιτεί το μεδούλι μας, για να υπάρξουμε. 

Ειδικότερα για τους νέους ενήλικες, το καθημερινό άγχος μοιάζει να έχει γίνει μόνιμος σύντροφος.

Από την επαγγελματική ανασφάλεια και τις οικονομικές δυσκολίες μέχρι την πίεση για “προσωπική ανάπτυξη” και “ευτυχισμένες σχέσεις”, οι περισσότεροι κινούνται μέσα σε ένα διαρκές survival mode – μια κατάσταση όπου η επιβίωση γίνεται προτεραιότητα, αφήνοντας λίγο χώρο για αληθινή σύνδεση. 

Παρατηρώ καθημερινά πόσο συχνά οι άνθρωποι προσπαθούν να «λειτουργήσουν» σε όλες τις πτυχές της ζωής τους χωρίς να προλαβαίνουν να νιώσουν. 

• Οι σχέσεις,
• το φλερτ,
• ο έρωτας,
• η σύνδεση

Όλα γίνονται με έναν σχεδόν αυτοματοποιημένο τρόπο. Σαν να υπάρχει ένα εσωτερικό GPS που οδηγεί χωρίς να κοιτάζει γύρω του.

Το στρες αλλοιώνει τη σύνδεση

Το χρόνιο στρες δεν επηρεάζει μόνο το σώμα μας. Επηρεάζει τον τρόπο που βλέπουμε τον εαυτό μας και τους άλλους. Σαν να περιορίζει το οπτικό μας πεδίο.              

Όταν είμαστε συνεχώς σε ένταση, είναι πιο δύσκολο να ανοιχτούμε, να εμπιστευτούμε, να νιώσουμε ασφαλείς σε μια σχέση. 

Ο φόβος της απόρριψης, η ανάγκη για έλεγχο ή επιβεβαίωση, η δυσκολία να «παραδώσουμε» τον εαυτό μας — όλα αυτά είναι άμυνες που συχνά ξεκινούν από μια ψυχική εξουθένωση.

Πολλοί νέοι σήμερα φλερτάρουν με αμηχανία, ερωτεύονται με ανασφάλεια και συχνά μπαίνουν σε σχέσεις που περισσότερο μοιάζουν με συμβιβασμό ή συμβόλαιο, παρά με αληθινή σύνδεση. Υπάρχει ανάγκη για αγάπη, αλλά και φόβος για το κόστος της.

Αν ερωτευτώ, θα προλάβω να διαχειριστώ τη δουλειά, τη σχολή, τα οικονομικά, τις προσδοκίες;

Αν δεχτώ να νιώσω, θα αντέξω το ρίσκο;

Ζούμε ή απλώς επιβιώνουμε;

Η «μηχανικότητα» της σύγχρονης καθημερινότητας στερεί πολλές φορές τη χαρά των μικρών στιγμών. Ο καφές με φίλους γίνεται άλλη μια υποχρέωση. Το ραντεβού, μια ακόμη “αξιολόγηση”. Το σεξ, μια απόδειξη ότι “κάτι πάει καλά”, αντί για μια αληθινή εμπειρία σύνδεσης. Και όλα αυτά, όχι γιατί δεν ξέρουμε τι σημαίνει σύνδεση, αλλά γιατί είμαστε εξαντλημένοι.

Ο οργανισμός μας, όταν βρίσκεται σε διαρκή κόπωση, δεν δίνει προτεραιότητα στον έρωτα. Προτεραιότητα έχει η ασφάλεια. 

Και η ασφάλεια, δυστυχώς, συχνά μας οδηγεί στο να αποφεύγουμε ό,τι μας ταρακουνά συναισθηματικά – ακόμη κι αν αυτό είναι ο έρωτας, η εγγύτητα, η αγάπη.

Αποξενωμένοι από το συναίσθημά μας

Αναρωτιέμαι, πότε ήταν η τελευταία φορά που σταματήσαμε για λίγο και ρωτήσαμε τον εαυτό μας «πώς νιώθω;» — όχι «πώς πρέπει να νιώθω», ούτε «τι δείχνω προς τα έξω», αλλά τι πραγματικά υπάρχει μέσα μου.

Ζούμε τόσο πολύ μέσα σε λίστες, στόχους και deadlines, που το συναίσθημα μοιάζει με μια πολυτέλεια που δεν “χωράει”. 
Αντί να νιώσουμε, σκεφτόμαστε και εκλογικεύουμε.
Αντί να σταθούμε, προχωράμε, τρέχουμε, βιαζόμαστε. 
Και κάπως έτσι, απομακρυνόμαστε από τον εαυτό μας χωρίς καν να το καταλάβουμε. 

Το σώμα μπορεί να δίνει σήματα – μια κόπωση, μια ταχυκαρδία, ένα σφίξιμο – αλλά εμείς συνεχίζουμε, σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Μέχρι που κάποια στιγμή, σε μια σχέση, σε ένα φλερτ, σε μια στιγμή μοναξιάς, δεν ξέρουμε πώς να είμαστε παρόντες. 

Όχι γιατί δεν θέλουμε, αλλά γιατί έχουμε ξεχάσει πώς είναι να νιώθουμε αληθινά.

Η έξοδος από το survival mode: το πρώτο βήμα προς την ψυχική ανάκαμψη

Το πρώτο βήμα είναι η συνειδητοποίηση. Όταν αναγνωρίσω ότι λειτουργώ μηχανικά, μπορώ να αρχίσω να φέρνω λίγη περισσότερη παρουσία σε ό,τι κάνω.

Να αφουγκραστώ τις ανάγκες μου, να επιβραδύνω – έστω και για λίγα λεπτά την ημέρα. Να ρωτήσω τον εαυτό μου: “Αυτό που κάνω, το θέλω ή το αντέχω απλώς; 

Αυτό που νιώθω, είναι φόβος ή απουσία σύνδεσης;”

Ο δρόμος προς τη σύνδεση ξεκινάει απο την επαφή με τον εαυτό μας. Και κάπου εκεί, υπάρχει χώρος για την αληθινή επαφή και με τον άλλον.

Η ουσιαστική σύνδεση στον έρωτα

Η ουσιαστική σύνδεση στον έρωτα δεν είναι αποτέλεσμα τύχης ή «χημείας» μόνο — είναι κυρίως αποτέλεσμα παρουσίας, αυθεντικότητας και ψυχικής διαθεσιμότητας. Δεν χτίζεται πάνω σε ρόλους ή σε προσδοκίες για το τι “πρέπει να είμαστε”, αλλά σε ένα έδαφος όπου μπορούμε να είμαστε αληθινοί, ευάλωτοι και πρόθυμοι να συναντήσουμε τον άλλον χωρίς μάσκες.

Άλλωστε όπως έχει πει ο Χορχέ Μπουκάι:

«Η αληθινή αγάπη δεν είναι τίποτα άλλο από την αναπόφευκτη επιθυμία να βοηθήσουμε τον άλλο να είναι αυτός που είναι.»

Ο έρωτας ανθίζει όταν δεν φοβόμαστε να δείξουμε το ποιοι είμαστε πραγματικά, με τις ανασφάλειες, τις επιθυμίες, τα όριά μας.  Ευνοείται όταν υπάρχει συναισθηματική ασφάλεια, σεβασμός και αμοιβαία πρόθεση να χτιστεί κάτι που δεν βασίζεται μόνο στο πάθος, αλλά και στην ψυχική εγγύτητα.                                                    

Στην ουσία, η σύνδεση στον έρωτα δεν ζητά να είμαστε τέλειοι, ζητά να είμαστε παρόντες. Ας είμαστε λίγο παραπάνω παρόντες στη ζωή μας.