Η συνεχής προσπάθεια για εξέλιξη

Μια τελευταία άμυνα. Εφόδιο και δώρο σε όλους όσοι έχασαν το κουράγιο τους και αναζητούν δυο λόγια ως σκοινί ασφαλείας που θα διευκολύνει την αναρρίχησή τους.

Ένα τελευταίο καλάθι, ένα buzzer beater. Ως νότα αισιοδοξίας που θα γεμίσει με ενέργεια το ρεζερβουάρ αυτών που νιώθουν ότι δεν έχουν άλλες δυνάμεις, που απελπίζονται ή που έχουν άμεση ανάγκη την επιβεβαίωση πως η συνεχής προσπάθεια για εξέλιξη δεν είναι μάταιη, παρόλο που η κοινωνία δεν είναι δίκαιη και η ζωή των ανισοτήτων που ζούμε μας τοποθετεί σε διαφορετικές αφετηρίες και υψώνει συνεχώς εμπόδια.

Ένα επιπλέον λεπτό προπόνησης μετά την ήττα. Ως διδασκαλία. Τα λάθη μας έχουν σπουδαία συμβολή στην πρόοδό μας. Χωρίς αυτά, δίχως τις χαμένες μάχες και τους αντιπάλους μας, δεν θα γινόμασταν καλύτεροι.

Ένα πρόσθετο καμπανάκι υπενθύμισης για τη συνέπεια στο πρόγραμμα. Ως κεντρομόλος δύναμη που μας διατηρεί στην τροχιά του στόχου μας.

Μια παραπάνω βουτιά στο παρκέ. Ως παρότρυνση να τα δώσεις όλα.

Μια ακόμα αποθεραπεία. Ως υπενθύμιση ότι το σώμα μας είναι το μοναδικό σπίτι μας και, αν το προσέχουμε, φροντίζουμε τα όνειρά μας και όσους αγαπάμε.

Κι άλλο ένα παθιασμένο γυμναστήριο. Επειδή η επιτυχία και η άφιξη στον πλανήτη Χαρά απαιτεί έρωτα και φλόγα σε κάθε μας ενέργεια.

Δύο παραπάνω αγκαλιές στον συμπαίκτη μας. Ως η σφραγίδα έγκρισης σε μια μελέτη που απέδειξε ότι δεν υπάρχει ανεξάρτητος άνθρωπος. Έχουμε ανάγκη τον συνάδελφο, το χάδι της οικογένειας, τον γιατρό, τον επιστήμονα, τον κρεοπώλη που θα πάρουμε το καλό κρέας και τον καλό αγρότη που θα γεμίσει το πιάτο μας, την καθαρίστρια που μας προσέχει, το σκριν του συναθλητή μας, το σκυλάκι μας που μας μαθαίνει την αξία της φιλίας και μας αποδέχεται με τα καλά και τα ελαττώματά μας, τη φύση με τα αγαθά και τις ομορφιές της. Είναι οι συμπαίκτες μας στη ζωή και πρέπει να τους φροντίζουμε. Φροντίζουμε την ομάδα. Αυτή είναι που θα μας εκτοξεύσει στους επτά ουρανούς, η συνεργασία και η αλληλεγγύη.

Έζησα έντονες στιγμές. Όμορφες και στενάχωρες. Όλα με βοήθησαν στην εξέλιξή μου στο μπάσκετ, ως άνθρωπο και ως επαγγελματία. Αν και με χαρακτηρίζω ερασιτέχνη, δηλαδή εραστή της τέχνης.
Οφείλω σε όλους σας κάτι από αυτά που πέτυχα και ακόμη αναζητώ τρόπους να σας επιστρέψω ορισμένα από τα δώρα που μου κάνατε. Σ’ αυτό το πλαίσιο γράφτηκαν μερικές εκατοντάδες ανταποδοτικές λέξεις.

Και ναι, ήμουν τυχερός που γνώρισα το μπάσκετ, που ήρθε ο Ιωνικός και έκανε ομάδα στη γειτονιά μου. Θα μπορούσε να στήσει τον σύλλογο στο κέντρο της Νίκαιας και ως παιδί να μην πάω εκεί. Ήμουν τυχερός που ο πρώτος προπονητής μου με σταμάτησε και μου είπε: «Γιατί δεν έρχεσαι για προπόνηση;»

Η τύχη πάντα περνά από μπροστά μας και πρέπει να είμαστε γυμνασμένοι για να την πιάσουμε. Στο τέλος της μέρας είναι εύκολο να πεις: «Θα μπορούσα να κάνω κι αυτό ή δεν έκανα το άλλο».

Οι σκέψεις αυτές εκπορεύονται από το αποτέλεσμα. Όμως η προσπάθειά σου είναι σε άμεση συνάρτηση με τις συνθήκες που δημιουργούνται κατά τη διάρκεια της ενέργειάς σου. Υπάρχει η δράση, υπάρχει και η αντίδραση.

Γι’ αυτό δεν με τρόμαξε η σκέψη ότι, αν δεν είχα πάει στον Άρη, ίσως να μην είχα ζήσει τη ζωή που έζησα. Δεν μπορώ να γνωρίζω πώς θα ήταν η ζωή μου με άλλες αποφάσεις. Μπορώ όμως να ξέρω πώς θα ήταν χωρίς προσπάθεια. Και την απόλαυσα επειδή δημιουργήθηκε μέρα με τη μέρα, με κόπο και ιδρώτα.

Πάθος και προσήλωση σε ό,τι αγαπάς.

Το απόσπασμα είναι από το βιβλίο Παναγιώτης Γιαννάκης - Τρωτός Άτρωτος.

Ο «Δράκος» του ελληνικού μπάσκετ σήκωσε στους ώμους του όλη την Ελλάδα το 1987. Κατέκτησε όλους τους τίτλους, δοξάστηκε ως παίκτης και ως προπονητής, αλλά δεν ξέχασε ποτέ τους παιδικούς φίλους του, τον πρώτο προπονητή του και τη μητέρα του Καλλιόπη.

Ο δημοσιογράφος Παντελής Βλαχόπουλος για έναν χρόνο ήταν συνοδοιπόρος του σε μια βουτιά στην ιστορία της μυθιστορηματικής ζωής του. Τον είδε να αναπολεί, να θυμώνει, να συγχωρεί, να ξεσπάει, να οραματίζεται, να συγκινείται.

Οι απόψεις του σκληρές σαν βράχος, το αποτύπωμά του στον ελληνικό αθλητισμό φανερό και λαμπερό. Ο Παναγιώτης Γιαννάκης στις σελίδες αυτού του βιβλίου μιλά σε πρώτο πρόσωπο για τον τρόπο με τον οποίο σκέφτεται, την κοσμοθεωρία του και τα ιδανικά τα οποία πρεσβεύει. Ιδανικά διαχρονικά, που μπορούν να αποτελέσουν φωτεινό μονοπάτι για τη νέα γενιά.

Διαβάστε τις πρώτες σελίδες του βιβλίου.