Αφήστε στην άκρη και αφήστε τους ό,τι και όποιον σας επιβαρύνει

Κάποιες φορές δεν είναι η ίδια η ζωή που μας εξουθενώνει, αλλά οι ρόλοι και οι ευθύνες που αναλαμβάνουμε μέσα της.

- Δεν είναι η δουλειά που μας εξαντλεί, είναι ο φόβος μήπως απογοητεύσουμε, μήπως δεν φανούμε “αρκετοί”.
- Δεν είναι το οικογενειακό τραπέζι, είναι η ανάγκη να μη δυσαρεστήσουμε κανέναν με τη στάση, τα λόγια ή τις επιλογές μας.
- Δεν είναι καν η διαφωνία, αλλά ο εσωτερικός πόλεμος να μην παρεξηγηθούμε, να μην ταράξουμε τα νερά – ούτε τα δικά μας, ούτε των άλλων.

Πολλοί από εμάς μεγαλώσαμε πιστεύοντας ότι η ησυχία και η αποδοχή αγοράζονται με καλή συμπεριφορά, υπευθυνότητα, συμβιβασμό. Μας έμαθαν –συχνά χωρίς λέξεις– πως για να είσαι "καλός άνθρωπος" πρέπει να βάζεις τις ανάγκες των άλλων πρώτα. Πως η αγάπη κερδίζεται με προσπάθεια και προσαρμογή.

Και έτσι αρχίσαμε να κουβαλάμε. Την ενοχή. Τις προσδοκίες. Τα «δεν πειράζει» που λέμε με σφιγμένο στομάχι. Τις άβολες σιωπές, που παίρνουν τη θέση των ορίων που δεν τολμήσαμε να θέσουμε.

Μέχρι που κάποια στιγμή, έρχεται η φθορά – όχι από το συναίσθημα, αλλά από την ανάγκη να είμαστε πάντα διαθέσιμοι για όλους και για τις ανάγκες των άλλων.

Και τότε, σιγά σιγά, αρχίζουμε να καταλαβαίνουμε ότι το να πάψεις να κουβαλάς όλα αυτά δεν σημαίνει πως παραιτείσαι.

Σημαίνει πως φροντίζεις τον εαυτό σου.

Είναι επίγνωση το να δεχτείς πως κάποια πράγματα –όσο κι αν το θέλεις– δεν αλλάζουν. Ότι δεν μπορείς να κάνεις κάποιον να σε σεβαστεί, να σε καταλάβει, να σε αγαπήσει όπως εσύ χρειάζεσαι. Ότι δεν έχεις την ευθύνη να κρατάς τους πάντες ήρεμους, χαρούμενους, ικανοποιημένους.

Αυτό δεν σημαίνει σκληρότητα. Σημαίνει ότι αναγνωρίζουμε τη διαφορά ανάμεσα στην αγάπη και την αυτοθυσία. Σημαίνει ότι σταματάμε να συγχέουμε την καλοσύνη με τη συνεχή υποχώρηση.

Το να αφήσεις τους άλλους ελεύθερους να νιώθουν, να σκέφτονται ή να αντιδρούν όπως εκείνοι θέλουν — χωρίς να το παίρνεις προσωπικά ή να προσπαθείς να το αλλάξεις — είναι πράξη απελευθέρωσης και για σένα.

Δεν έχεις την ευθύνη να «διορθώνεις» τις αντιδράσεις των άλλων. Δεν μπορείς, ούτε χρειάζεται, να διασφαλίζεις διαρκώς την αποδοχή. Όταν τους αφήνεις να είναι αυτοί που είναι, τότε επιτέλους μπορείς να είσαι κι εσύ αυτός που είσαι.

Η Mel Robbins, γνωστή ομιλήτρια και συγγραφέας αυτοβελτίωσης, το διατύπωσε με δύο ακόμα πιο απλές λέξεις: Αφήστε τους.
Αφήστε τους να σκέφτονται αυτό που θέλουν. Να μην συμφωνούν. Να μη σας καταλαβαίνουν.

Όσο οι σχέσεις σου γίνονται πιο ειλικρινείς εσύ γίνεσαι πιο ανάλαφρος. Και, ίσως για πρώτη φορά, νιώθεις ότι δεν χρειάζεται να κουβαλάς ολόκληρο τον κόσμο για να αξίζεις την αγάπη.

Το βιβλίο Η μέθοδος Αφήστε τους, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διόπτρα, μιλάει ακριβώς γι’ αυτό: για την απελευθέρωση και την επιστροφή στον εαυτό. Αν έχεις νιώσει ποτέ ότι εξαντλείσαι προσπαθώντας να «κρατήσεις όλα τα κομμάτια ενωμένα», αξίζει να του ρίξεις μια ματιά.