Ο φόβος της μοναξιάς

Ακρόαση άρθρου......

Η μοναξιά, είναι μία εμπειρία, που όλοι την έχουμε ζήσει σε διάφορους τομείς ή φάσεις της ζωής μας, και για κάποιους μοιάζει ανυπόφορη και λίγο τρομακτική. Το να μείνουμε μόνοι, δημιουργεί συναισθήματα άγχους, απογοήτευσης, ακόμα και πανικού, αφού η ανάγκη για σύνδεση ματαιώνεται και η αίσθηση του ότι αυτό θα είναι κάτι μόνιμο επικρατεί.

Πίσω, όμως από αυτό το φόβο και την αίσθηση της ματαιότητας, βρίσκονται πιο βαθιές ψυχολογικές και συναισθηματικές ανάγκες αλλά και κοινωνικές πεποιθήσεις.

Πιο αναλυτικά, ο άνθρωπος απο τη γέννησή του έχει ανάγκη την ομάδα, και την φροντίδα που αυτή αντιπροσωπεύει, τόσο για να επιβιώσει όσο και για να αναπτυχθεί συναισθηματικά.

Καθ΄όλη την διάρκεια της ζωής, η ανάγκη μας να είμαστε αυθεντικοί και να εκφράζουμε ελεύθερα πτυχές του εαυτού μας, και να τις απολαμβάνουμε ακόμα και αν δεν συμβαδίζουν με την κοινωνικά αποδεκτή βάση, έρχεται σε σύγκρουση με την πίεση της προσαρμογής στις απαιτήσεις των άλλων.

Η προσαρμογή, σαν έννοια εξασφαλίζει την κοινωνική αποδοχή και τις καλές διαπροσωπικές σχέσεις, αλλά αποκ΄τα πιεστικό χαρακτήρα, όταν μας αποξενώνει από τις προσωπικές μας ανάγκες. Όταν στο βωμό του να ταιριάξουμε, υπονομέυουμε τη σχέση με τον ίδιο μας τον εαυτό δημιουργώντας την αίσθηση μίας πιεστικής μοναξιάς.

Συνεχίζοντας, και ζώντας σε μία εποχή που βομβαρδίζεται από εκατομμύρια εικόνες με ευτυχισμένα ζευγάρια, ευτυχισμένες ομάδες, ευτυχισμένες παρέες, ευτυχισμένα εργασιακά πλαίσια, η προσωπική πραγματικότητα του καθενός, που μπορεί να διαφέρει από αυτό το πρότυπο ,αυξάνει το άγχος και την αίσθηση της κατωτερότηρας.

Το άτομο αισθάνεται βαθιά μόνο, επειδή δεν έχει κάτι να επιδείξει ώστε να συμμετέχει σε αυτό που προβάλλεται αλλά νιώθει και ένα κενό σύνδεσης, αφού οι δικές του στιγμές ευτυχίας μπορεί να νιώθει ότι δεν φτάνουν για να ισοφαρίσουν αυτό που βλέπουν. Και η μοναξιά μεγαλώνει.

"Γιατί σε εμένα να μην συμβαίνει αυτό;" αναρωτιέσαι.
"Τι κάνω λάθος και δεν είμαι τόσο δημοφιλής ή τόσο αγαπητός από τους γύρω μου", σκέφτεσαι νιώθωντας αδικία.

Σε αυτό το σημείο, ξεκινάει και ο φαύλος κύκλος των παραπάνω ερωτημάτων.

Ερωτήματα και σκέψεις, που βαραίνουν το μυαλό, μα πιο πολύ την ψυχή, η οποία αναζητά ασφάλεια και σύνδεση.
Σκέψεις που δεν τολμάμε, εύκολα, να επικοινωνήσουμε με τους γύρω μας, καθώς φοβόμαστε ότι η έκφρασή τους θα επικυρώσει δικές μας ατέλειες, ότι ίσως αισθανθούμε υπερβολικοί ή ότι δεν μας καταλαβαίνουν, γεγογνός το οποίο θα ενισχύσει την αίσθηση της μοναξιάς και αυτού του απροσδιόριστου κενού που πολλές φορές προσπαθεί να βγεί από αυτό τον ''κόμπο'' που νιώθουμε στο στήθος και μπορεί να μας κόβει και την ανάσα ή μπορεί να μην μας αφήνει να χαλαρώσουμε.

Έτσι, δικά μας εσωτερικά κενά, που ζητούν ''γέμισμα'', σκοπό, και ''χρώμα'' αποκαλύπτονται όταν μένουμε μόνοι με την σιωπή μας και αναδύονται όλες αυτες οι σκέψεις και τα συναισθήματα. Αυτό μπορεί, όχι μόνο να μας τρομάξει, αλλά και να μας απομονώσει ακόμα περισσότερο, ή ακόμα πιο ταιριαστά να μας αποσυνδέσει.

Μέσα στο πλαίσιο, αυτής της αποσύνδεσης, τείνουμε να ξεκινάμε τις εμρηνείες και να αποδίδουμε τους λόγους της μοναξιάς που νιώθουμε σε δικάς μας χαρακτηριστικά. Είμαι αδιάφορη, βαρετή, πολύ αστεία, πολύ σοβαρή και άλλα πολλά που καταλήγουν στο ότι δεν αξίζεις να αγαπηθείς και να συνδεθείς όπως τελικά πιστεύεις.

Και κάπου εκεί, ξεκινάει η παγίδα της πλασματικής σύνδεσης. Η ανάγκη μου αυτή, γίνεται η αφετηρία για μία αναζήτηση χωρίς ισορροπία ανάμεσα στο ποίος είμαι εγώ και ποιος είναι ο άλλος. Γίνεται η αφετηρία για τη δημιουργία εξαρτητικών σχέσεων επειδή φοβάμαι ότι θα με εγκαταλείψουν, και η αφετηρία για μία εξαντλητική, τελικά, συνεχή αναζήτηση παρέας που μπορεί και να μην μου ταιριάζει, καταλήγωντας να θεωρώ ότι πάντα εγω φταιώ που δεν ταιριάζω και ψάχνοντας να βρω τί κάνω λάθος. Με αυτό τον τρόπο, δυσκολευόμαστε να γνωρίσουμε τον εαυτό μας, αφού δεν έχουμε αφήσει χώρο για ενδοσκόπηση.

Όλα τα παραπάνω, και η εμπειρία της μοναξιάς θα μπορούσαν να μετατραπούν σε μία θετική συντροφιά και συνθήκη με τη δικής μας προσωπική παρέμβαση. Η δημιουργική απομόνωση μπορεί να αποτελέσει την αρχή της ουσιαστικής γνωριμίας και σύνδεσης με τον εαυτό.

Δημιουργούμε χώρο για επαναφόρτιση και αυτοανάλυση. Μαθαίνουμε τί πραγματικά απολαμβάνουμε και τί όχι, αντιλαμβανόμαστε τι μας λείπει πιο πολύ και πώς μπορούμε να το αποκτήσουμε.

Έτσι, αρχίζουμε να επιλέγουμε. Να επιλέγουμε πόσο κοντά θέλουμε να είμαστε με τους ανθρώπους της ζωής μας, τι δραστηριότητες ή χόμπι θα βάλουμε μέσα την καθημερινότητά μας, σε τι εργασιακά πλαίσια θέλουμε να βρεθούμε και τι προσδοκίες έχουμε για εμάς τους ίδιους.

Η αυτοπεποίθηση που θα δημιουργηθεί από την απόκτηση της ικανότητας της επιλογής δημιουργεί και μία προσωπική ανεξαρτησία η οποία δεν αποζητά, αφιλτράριστα να χωρέσει, αλλά να συμπορευτεί εμπλουτίζοντας μεσω της σύνδεσης της βάση της.

Ο φόβος της μοναξιάς, λοιπόν, δεν αποτελεί αδυναμία, αλλά μία ανθρώπινη ανάγκη η οποία μπορεί να αποτελέσει το κίνητρο της προσωπικής ανάπτυξης, αντί να μας φυλακίσει στον φαύλο κύκλο του δεν αξίζω. Όταν μάθουμε να απολαμβάνουμε την συντροφιά του εαυτού μας , μπορούμε να σχετιζόμαστε πιο ελεύθερα και ουσιαστικά με τους άλλους. Δεν είναι εύκολο, αλλά αξίζει-αξίζουμε, την προσπάθεια!